چاپ ۳ بعدی اندام در داخل بدن با بهره گیری از فناوری فراصوت
تجهیزات جانبی: یک تکنولوژی جدید فراصوت می تواند برای چاپ سه بعدی ایمپلنت ها داخل بدن مورد استفاده قرار گیرد.
به گزارش تجهیزات جانبی به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، به منظور کم تهاجمی نگه داشتن درمان ها، اگر بتوان ایمپلنت ها را بصورت مایع به بدن تزریق کرد و سپس یک در جای مورد نظر جامد کرد، عالی خواهد بود. حالا یک پروسه جدید چاپ سه بعدی مبتنی بر امواج فراصوت ممکنست روزی این کار را ممکن کند.
رایج ترین نوع چاپ سه بعدی شامل ساخت اجسام سه بعدی با رسوب لایه های متوالی از مواد چسبناک است که در مدت کوتاهی سخت می شوند.
روش دیگر چاپ سه بعدی که به چاپ حجمی مشهور است، شامل پرتوهای تابشی یا الگوهای نور از بالا و کناره های یک ظرف شفاف است که داخل آن یک رزین ژلاتینی حساس به نور قرار دارد. هر جا که آن رزین در معرض نور قرار گیرد، پلیمریزه یا جامد می شود و بقیه رزین در ظرف بصورت ژل باقی می ماند. با حرکت منبع نور به اطراف، بطوریکه به قسمت های مختلف رزین برسد، می توان به تدریج یک شیء سه بعدی بسیار دقیق ساخت.
یکی از عوامل محدود کننده چاپ حجمی این است که برای رسیدن نور به هدف خود، ظرف و رزین باید شفاف باشند. از آنجا که پوست و بافت بیولوژیکی انسان اینطور نیست، نور فقط چند میلی متر به آن نفوذ می کند. این بدان مدلول است که در شکل فعلی، این تکنیک نمی تواند برای ساخت ایمپلنت در بدن استفاده گردد.
دانشمندان دانشگاه «دوک» و دانشکده پزشکی «هاروارد» با در نظر گرفتن این محدودیت، یک تکنیک جدید مبتنی بر صدا به نام چاپ حجمی صوتی با نفوذ عمیق(DVAP) اختراع کردند که بجای یک رزین حساس به نور، از یک جوهر فراصوت زیست سازگار معروف به جوهر سونو(sono-ink) استفاده می نماید که برای گرم شدن و سپس جامد شدن با جذب امواج فراصوت فرموله شده است.
این جوهر چسبناک را می توان به قسمتی از بدن که در آن به ایمپلنت نیاز است، تزریق کرد. سپس ازطریق یک دستگاه خارجی در معرض امواج فراصوت عمیق قرار می گیرد. هنگامی که ایمپلنت به شکل مورد نظر جامد شد، جوهر باقی مانده را می توان با بهره گیری از سرنگ از بدن خارج کرد.
بسته به کاربرد مورد نظر، جوهر سونو را می توان به شکلی فرموله کرد که ماندگاری طولانی یا زیست تخریب پذیر داشته باشد و از انواع مختلف بافت های بیولوژیکی مانند استخوان تقلید کند.
در آزمایش های آزمایشگاهی انجام شده تاکنون، دانشمندان از فناوری DVAP برای بستن قسمتی از قلب بز و ترمیم نقص استخوانی در پای مرغ و توزیع هیدروژل داخل بافت کبد بهره برده اند.
دکتر جونجی یائو که این مطالعه را همراه با شرایک ژانگ دانشیار دانشگاه هاروارد و شیائو کوانگ پژوهشگر فوق دکتری رهبری کرد، می گوید: از آنجا که ما می توانیم از میان بافت چاپ نماییم، این امکان را برای کاربردهای بالقوه زیادی در جراحی و درمان فراهم می آورد که بطور سنتی شامل روش های بسیار تهاجمی و مخرب است.
وی ادامه داد: این کار یک راه جدید و هیجان انگیز را در دنیای چاپ سه بعدی باز می کند و ما هیجان زده هستیم که پتانسیل های این ابزار را با هم کشف نماییم.
این مطالعه در مجله Science انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب